بوس کاشی ها
پناه می برم به آسمان پر از کاشی
از شر آن زنی که پیوسته دنبالم افتاده است
پیرهن پاره مونسی که لبهاش تاثیر می کند هنوز
یادم هست
موهاش بوی خوشی داشت
وچشمهاش سرفه کرده بود حتما.
آه – تن- نا ا ا ا ا - نایم بریده از بس نامت را تقطیع کرده ام
از بس روی دیوار اتاق تنهایی ام شکلت را کنده کاری..
تورا از زنانگی ساخته اند نا از باروری
از درخت انجیر
و شمشیربوس کوچک تو
تمام خوابهای مرا پاره پاره می کند.
نام تو آبی است آبی در آبرو....
وگونه هایت مثل زندانی است که دست های مرا پیر می کند - پیر
آهوی من
عاشق تر از تو به مادرت ندیده ام
این قیاس مع الفارق است
«من انت ربی؟»
هر چند از نام تو کهن ترین زبان هارا یاد گرفته ام
از لا به لای گلو –از لا به لای نای تن
آهی کشیده تر از لا به لای تن ات
بلند تر گنجیشک های نای
و قرمز بند گیسوان ات
به راستی اعجاب چشمانت را پنهان می کند.
دیوانه می شوم از لبهات
بوسه ای که شمشیر می زند هنوز
به
آ ... به تن
به
آب ....
