احسانا
لا این توبودی
خیره به بالای سرات ستاره گان
تو را که زیردرختی پنج شاخ خفته ایی حتما
دیوانه بودی من ات انگاری
می گفتی:
زمین پیغمبر لال من است .
می دانی
لاله هایی سپید برای پیرهنم
دیوانه بودی من ات
بی واژه ای حتی برای بوسیدن ات
کاش زبان کبود فریاد ات را بلد شده بودم
کاش دستانش را
بی ریشه به دنیا آمده بودم
تو را که حالا
زیر درختی پنج گوشه نیایشگاهی بنا شده است ،
وازه ای نمی شناسمت ات دیگر
شمع های نیمه خاموش چون دف ددف دفندگانی سپید
نبود تن ات را روشن می کند
بی چشم می شود
بی واژه ای حتی
بی تو چگونه می شود احسانا ااا
لا از تو دست بر نمی دارم
از شبگردی هامان
ازسکوتی که از تو تا ابد
روی این دفترنقش بسته است
تنهایی / اردیبهشت 89
