۱۳۸۹ اسفند ۱, یکشنبه

این قصه را از چشم بالا آورده ام

قد قامت النساء این خانه

به قامت شکسته ام بر پا می شود .

شرم در حضور تو به سکته می افتد

و انکار می شوم

دختری که غرق شده بود

در پیشانی ام

با موهای قرمز و

مویه های بی علاقه به بسترم

تو فلس بی قرار نوری و

حل نمی شوی، در قیژ قیژ بخت من



دلتنگ یک اشاره به گوشه توام

محتاج خوان آااب ...

وای که چقدر

بوسعید می خوانم، این شبها

بر مزار ابروهای باستانی ات

و مردود می شوم دوباره در امتحان ظهر قامت ات

بر دیوار اتاقم

آاااه ه ه

جویده عکسهایت تنهایی ام

چم است که هنوز

به گوشه چشمی بیمار می شوم و

تا صبح لیلای بو سعید

در چشم ام اقامه می بندد

                                                                                                           حسام تنهایی /بهمن89



۱ نظر:

homi.... گفت...

شعرتو دوست داشتم
چون دلت روشنه
دل روشنت رو قدر بدون
چون دلا تاریکن
مثل دنیا
و من دلای روشنو
می پرستم....

شادزی...